ഇവിടെ,
ഉറക്കമൊഴിഞ്ഞ
ഈ രാത്രിയില്
വിദൂരതയില് തെളിയുന്ന
വര്ണ വെളിച്ച്ങ്ങള്ക്ക്പ്പുറത്ത്
എന്റെ ഓര്മകള് ചെന്നലക്കുന്നു.
ഒരു യാത്രാമൊഴിപോലുമില്ലാതെ
നിന്നില്നിന്നകലെയാണ് ഞാന്
എന്നോ ഒന്നിച്ചിരുന്ന യത്രയില്
മറിച്ച് തള്ളിയ ഡയറിത്താളില്
എന്റെ ഹ്രദയമുടക്കിയ രണ്ട് വരികള്
“എന്റെ മരണത്തിന് നിന്റെ മഞ്ഞ മുഖം“
കൂട്ടുകാരി…..
ഇന്നും ആ വാക്കുകളുടെ പൊരുള് ത്തേടുകയാണ് ഞാന്
ഈ രത്രിയില്
ഇളം കാറ്റ് എന്നില് തുളച്ച് കയറുന്നു
വഹനങ്ങളുടെ ഇരമ്പല് എന്റെ കാതില് വന്നലക്കുന്നു
പൊരുളറിയാത്ത ആ വരികളില്
ഞാന് എന്റെ ഉറക്കത്തെ തളക്കുമ്പോള്
എന്നില് നീയും മരണവും മാത്രം
മറ്റെന്തിനെക്കളേറെ ( എന്നെക്കാളേറെ)
നീ എന്തിന് മരണത്തെ സ്നേഹിച്ചു?.
യത്രപറയാതെ …..
ഞാന് പ്രവാസത്തിലേറിയിട്ട്
വര്ഷം മൂന്ന് കഴിഞ്ഞു.
ഇനിയെന്ന് കാണുമെന്നത്
നോവറിയുന്ന നൊമ്പരമായ്
കരളില് തറക്കുന്നു
ഇറ്റ് വീണ രക്തത്തിന്
മഞ്ഞച്ച ശീതളിമ
അതില് തെളിഞ്ഞത്
എനിക്ക് പകരം നിന്റെ പ്രതിബിംബം
ഈ പ്രവാസ രത്രിയില്
എന്നിലെ നിന്നെ നോക്കി,
ഞനൊന്നുറങ്ങട്ടെ !
എന്നിലെ എന്നെ മറക്കന്
ഓര്മകള് മരിക്കാന് !.
Tuesday, April 11, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
സുഹ്ര്യത്തേ,
ബ്ലോഗിന്റെ പേരു കൂടി മലയാളത്തില് ആക്കണമെന്നൊരു അഭ്യര്ത്ഥനയുണ്ട്.
Post a Comment